Pod ostrzałem lewaków

               Po pozycji "Inshallah" z 1990 r. chyba nie planowała już kolejnych książek. Przerwała jednak swoje milczenie po ponad 10 latach - w reakcji na zamachy z 11 września 2001 r. "Bo jestem bardzo, bardzo wściekła - napisała w liście do redaktora naczelnego "Corriere della Sera". - Wściekła wściekłością zimną, jasną i racjonalną. Wściekłością, która eliminuje wszelki dystans, wszelkie pobłażanie. Która nakazuje mi odpowiedzieć im (tym, którzy cieszyli się z zamachów) i przede wszystkim napluć na nich. Ja pluję na nich". 
"Wściekłość i duma" oraz "Siła rozumu" sprzedały się w milionach egzemplarzy. Przez tygodnie były na czele listy bestsellerów w kilkudziesięciu krajach świata. Były też najbardziej krytykowanymi książkami ostatnich lat. Większość krytyków to lewacy z ruchów no global, nie mogący darować Fallaci sympatii i współczucia dla Stanów Zjednoczonych. Ich argumenty są równie słabe jak leninowskie tezy. Znienawidzona jest - musiała to brać pod uwagę już przy pisaniu - przez niemal cały świat arabski. Argumenty są nasycone słowami w rodzaju "suka" i "zabić ją". Gorzej z arabistami i historykami - z wieloma z tych krytyk nie sposób się nie zgodzić: "To prawdziwy koncentrat najgorszych przesądów i wyświechtanych opinii, jakie kiedykolwiek napisano o historii świata arabsko-islamskiego" - zauważył znany włoski historyk Arrigo Petacco. "To nie jest prawdziwy pamflet - zauważał świetny krytyk i eseista Valerio Evangelisti na temat "Siły rozumu". - Brak mu do tego zwięzłości i rygoru argumentacyjnego. Z pewnością nie jest to też esej: materiały gromadzone są w książce bez jakiegokolwiek porządku, źródła są niepewne lub niezrozumiane, a tezy nie dowiedzione lub niemożliwe do dowiedzenia". Z tymi opiniami można polemizować, z kolejną, również autorstwa Evangelistiego, raczej nie: "Autorka wciąż dywaguje, przeskakuje z tematu na temat, nakłada na siebie najprzeróżniejsze odniesienia, aż do utraty nici przewodniej. Czasami wydaje się wahać, jąkać, jakby, zdradzona przez zapał, zapominała, o czym mówiła. W takich wypadkach zamyka rozdział lub przechodzi do rozważań całkowicie odmiennych, pierwszych, jakie jej przechodzą na myśl". 
W wielu analizach pojawia się porównanie ostatniej trylogii Fallaci do "Mein Kampf" Adolfa Hitlera. "Tekst napisany nie po to, by go czytać, lecz raczej by kartkować. Rygor logiczny prawie nieobecny, struktura dzieła zerowa, ciągłe dywagacje, baza naukowa lub poznawcza nieobecna. Tylko kilka silnych idei nieustannie powtarzanych, by złowić roztargnionego czytelnika. Bardziej niż o idee chodziło o Żyda, nosiciela wszelkiego zła" (Evangelisti). "To plagiat `Mein Kampf`, w którym słowo `żyd` zostało zastąpione przez słowo `muzułmanin`" (Sherif El Sebaie). 
"Za 50 lat takie książki jak `Siła rozumu` będą postrzegane z tym samym przerażeniem, z jakim dzisiaj patrzy się na `Mein Kampf`. I zadawane będzie pytanie: `Jak to było możliwe?`"- napisał Massimo Fini.

 

 

Zaciekłe odosobnienie 
Fallaci mieszka w Nowym Jorku, w Midtown na Manhattanie. Przy 57. ulicy ma swoje studio. Ma też sekretarza. Poza tym posiada rezydencję we Florencji i 23-pokojowy casale (typowy dla tamtych okolic wiejski dom) w Toskanii. Opodal ma kolejny dom, do spółki z siostrą Paolą, przeznaczony dla turystów. 
Żyje w izolacji. Nie odbiera telefonów, nie ma automatycznej sekretarki, by móc zostawić wiadomość. Niewielkie grono przyjaciół prosi o oddzwonienie na podstawie skomplikowanego kodu dzwonków telefonicznych, których Oriana sama dobrze nie pamięta i przeważnie oddzwania nie do tej osoby co trzeba. W całym życiu udzieliła kilku zaledwie wywiadów. Publicznie istnieje tylko kilka jej zdjęć. 
Ma "charakterek", co się zowie. Lata temu inna wielka włoska dziennikarka Camilla Cederna pisała o niej: "Na swym pięknym, wartym miliony ranczu, gdzie produkuje wino i oliwę, pokłóciła się ze wszystkimi chłopami. Stawiając się jednemu z nich, dostała taki policzek, że znalazła się w szpitalu. `Kiedy słychać krzyki w wagonie restauracyjnym, można być pewnym, że to Oriana ma do kelnera lub kucharza pretensje o złą jakość jedzenia`. 
Z żelazną konsekwencją, angażując licznych adwokatów, wytaczała procesy tym, którzy ośmielili się ją krytykować - domagała się milionowych odszkodowań. Czasem musiała sama je płacić, jak w wypadku procesu przeciwko "Osservatore Romano". Walczyła z gazetami i stronami internetowymi, na których bez autoryzacji znajdowały się fragmenty jej pism. "Ja żyję z moich książek. Z moich pism. Żyję z moich praw autorskich i jestem z tego dumna. `Chcę moich praw autorskich. Dostaję je, bo bez nich ołówki na chodnikach musiałabym sprzedawać`. 

 

 

Śmierć marnotrawna 
Oriana ma raka płuc - z licznymi przerzutami. Twierdzi, że nabawiła się choroby podczas pierwszej wojny w Zatoce, wdychając dym z kuwejckich szybów naftowych, podpalonych przez żołnierzy Saddama Husajna. Nie wspomina o papierosach, bo uważa, że "dezynfekują płuca". Pali Virginia Circles, produkowane w firmie Sherman`s z Nowego Jorku przez prawnuka generała Shermana. Czasem przerzuca się na cieniutkie cygara z tej samej firmy - Cigarettellos (dostarczają jej po 12-15 kartonów naraz, opakowane w czarne plastikowe worki). 
W wywiadzie z samą sobą napisała, że nie boi się śmierci, ale uważa ją za wielkie marnotrawstwo. "Moje raki są w takim stadium, że myślę, iż dotarłam do końca drogi" - powiedziała. - Jaka szkoda. Chciałabym żyć, bo kocham życie tak bardzo". 
Ćwierć wieku wcześniej, podsumowując trzy swoje książki: "Nic i niech tak będzie", "List do nigdy nie narodzonego dziecka" (własnego, które straciła) i "Człowiek", mówiła: "Głównym motywem tych moich książek jest temat śmierci. Te trzy książki mówią o śmierci, odnoszą się do śmierci, do mojej nienawiści do śmierci, do mojej walki ze śmiercią". Nie cała umrzesz, Oriano. 

 

 

Urodzona do walki  
Jak sama wielokrotnie przyznawała, wielki wpływ wywarł na nią ojciec, "walczący liberał", przeciwnik Mussoliniego i faszyzmu. W czasie wojny założył on tajny Korpus Wolontariuszy na rzecz Wolności i do Walki z Nazizmem, do którego wciągnął 10-letnią córkę. Jako czternastolatka otrzymała list z podziękowaniami od generała Aleksandra i medal demokratycznych włoskich władz za walkę z faszyzmem. Pracę dziennikarską rozpoczęła jako 17-latka w lokalnej gazecie. Jej kariera była związana z nie istniejącym już dziś tygodnikiem "L`Europeo". Opublikowała 14 książek, przetłumaczonych na 31 języków: "Siedem grzechów Hollywood" (1956), "Niepotrzebna płeć" (1961), "Penelopa na wojnie" (1962), "Antypatyczni" (1963), "Kiedy słońce umiera" (1965), "Nic i niech tak będzie" (1969), "Tego dnia na księżycu" (1970), "Wywiad z historią" (1974), "List do nigdy nie narodzonego dziecka" (1975), "Człowiek" (1979), "Inshallah" (1990), "Wściekłość i duma" (2001), "Siła rozumu" (2004), "Wywiad z sobą samą. Apokalipsa." (2004).