Po opracowaniu w Związku Radzieckim samolotu MiG-17F do wytwarzania go oprzyrządowano także linię produkcyjną WSK-Mielec. Egzemplarze licencyjne MiG-17F produkowane były w mieleckich zakładach pod nazwą Lim-5. Pierwszy licencyjny Lim-5 opuścił zakład 28 listopada 28 listopada 1956 r., w pięć dni po ostatnim Lim-2. Ten pierwszy Lim-2 był następnie samolotem dyspozycyjnym dowódcy Wojsk Lotniczych gen.Freya Bieleckiego, a dziś znajduje się w WOSL w Dęblinie służąc jako pomoc naukowa. Ostatnim z 477 zbudowanych samolotów Lim-5 był samolot który zszedł z linii produkcyjnej dnia 30 czerwca 1960 r. Lim-5 był podstawowym sprzętem myśliwskim lotnictwa polskiego do połowy lat sześćdziesiątych gdy zastąpiły je MiG-21.

​

Od stycznia 1961 roku testowano na samolocie Lim-5 nowe rozwiązania konstrukcyjne. Zmieniono m.in. rozmieszczenie spadochronu hamującego oraz klap z nadmuchem. Samolot oznaczono nazwą kodową Lim-6. Jeszcze przed wykonaniem pełnych prób prototypu zbudowano serię 40 egzemplarzy Lim-6.

 

W 1962 roku nadal trwały próby mające na celu doprowadzić do opracowania udanego polskiego samolotu myśliwsko-szturmowego. Zdjęto z niego owiewkozbiorniki, powrócono do klap samolotu Lim-5, zachowano jednak spadochron hamujący. Podwozie z powrotem trzymało postać jednokołową. Formalnie wprowadzono samolot Lim-6bis do uzbrojenia Wojsk Lotniczych 14 września 1964 r.

 

Samoloty Lim-6bis stały się na wiele lat podstawowym wyposażeniem jednostek lotnictwa myśliwsko-szturmowego w Polsce. Pewną ich liczbę wyeksportowano do NRD, Egiptu i Indonezji. Powstała również wersja rozpoznawcza samolotu oznaczona Lim-6R (dawniej także Lim-6bisR), mająca aparat fotograficzny AFA-39 pod kadłubem.

 

W 1969 r. przeprowadzono próby skuteczności kilku typów samolotów w zwalczaniu celów naziemnych. Spośród MiG-21, Su-7 i Lim-6bis najwyższą ocenę otrzymał właśnie Lim-6bis, pilotowany przez mjr. Mazura. Zaważyła na tym przede wszystkim jego niewielka prędkość oraz dobra zwrotność na małej wysokości.